Japonia jest dla mnie ogromną zagadką – Krajem o wielu tradycjach i wielu możliwościach. Od zawsze słynęła ze szczególnego rodzaju inteligencji, błyskotliwego umysłu, pomysłowości i ciągłego dążenia do doskonałości. Uznawana jest za kolebkę nowoczesnych technologii i elektronicznych gadżetów, ale nie tylko. U podstawy jej rozwoju znajduje się wiele doskonalonych przez lata pięknych tradycji w dziedzinie sztuki, rzemiosła i technologii. Japońska kaligrafia, origami, sztuka wyrobu wachlarzy, hodowli drzew Bonsai czy technika łączenia odłamków ceramiki zwana „Kintsugi” i wiele innych zwyczajów, które warto zgłębić i o których na pewno jeszcze napiszę. Jednak z racji zawodu, który wykonuję w pierwszej kolejności chciałabym przybliżyć jedną z wielu technik budowania z drewna, a dokładniej niezwykły sposób łączenia jego elementów oraz ideologię, z którą jest związana.
Japonia słynie z doskonałych technik stolarskich i łączenia drewna bez użycia żadnych metalowych łączników zwanych „Kanawatsugi” czy „Kawai Tsugite”. Pomimo dostępu do najnowocześniejszych technologii nadal istnieją zakłady ciesielskie, które stosują te znane od 1000 lat techniki budowania z drewna. Ich niesamowita prostota i estetyka odzwierciedlają nie tylko tradycje narodowe, ale przede wszystkim filozofię Japonii – jej chęć życia w zgodzie z naturą.
Proste i pokorne życie, dostrzeganie doskonałości tam, gdzie jej nie ma, zachwycanie się procesem przemijania materii, która nas otacza – to ważny i nieodłączny element Japońskiej codzienności. Filozofia „Wabi-Sabi” odzwierciedla życie, a właściwie współistnienie z naturą i jej naturalnym rytmem. Trudno znaleźć bardziej spójną kulturę, której filozofię można odnaleźć we wszystkim co człowieka otacza i co zostało stworzone siłą jego rąk. Japońska sztuka łączenia drewna uczy szacunku do materiału, który ofiarowała nam Matka Ziemia. Uczy dążenia do dokładności, cierpliwości i precyzji, uczy cech, na które ten szlachetny materiał zasługuje. Ale uczy również akceptacji niedoskonałości, która jest wpisana w ludzką naturę. Natura nie jest idealna, idealne również nie jest to co tworzy człowiek. Zaakceptowanie siebie i świata jako niedoskonałego i dostrzeganie w nim piękna jest prostym sposobem na odnalezienie w życiu harmonii.
Spoglądając na efekt połączonych drewnianych elementów trudno doszukać się niedoskonałości. Precyzja wykonania oraz estetyczne wykończenie przypominają bardziej dzieło sztuki. Natomiast dostrzegam ideę, która przeświecała przy ich tworzeniu. Przedmioty stworzone przez człowieka, jego ciężką pracą, poświeceniem, posiadające wyraźne ślady jego stworzenia i użytkowania stają się bardziej prawdziwe. Ich autentyczność pozwala dostrzec w nich ich niepowtarzalny charakter i wyjątkowość. Pozwala stworzyć wyjątkowy charakter wnętrz i budynków, w których znalazły swoje miejsce , który jest niemożliwy do osiągnięcia w świecie masowej produkcji.